شركها همانطور که میتوانند خود را در کیفیت محصولات عرضه شده متمایز سازند؛ می توانند مدل های کسب وکار متفاوتی را نیز اتخاذ کنند (کاسادوس و ژئو) کسب وکار الکترونیک یکی از مدلهای استراتژی های جدید ورود به دنیای کسب وکار و بهبود روشهای فروش محصولات فعلی یک کسب وکار است، انتخاب این استراتژی به عنوان ابزاری برای متحول شدن شرکت هایی است که با مشتری نهایی به شکل B2C در ارتباط هستند )ویل و اپل 4 5100  به نقل از دهکردی و همکاران، 0595 (. برخلاف ، استراتژی های سنتی کسب وکار، استراتژی کسب وکار الکترونیک بر این نکته تأکید می کند که ساختار مدیریت کسب وکار سازمان چگونه میتواند از راه ارتباطات لحظهای و جهانی، به صورت یکپارچه، خودکار و مستمر، بهبود پیدا کند. استراتژی کسب وکار الکترونیک نوعی نقشه راه هدایت سازمان برای تسهیل دستیابی به اهدافش است.

از سویی در دو دهه اخیر با ظهور فناوری های جدید و دستیابی همگان به شبکه ارتباط یا اینترنت تحولاتی در توانایی های واحدهای صنعتی، روش های تولید و توزیع و ساختار صنعتی کشور افزوده شده است؛ به طوری که واحدهای کوچک و صنعتی و بازرگانی به عنوان بخش مکمل و اساسی اقتصاد هر کشور شناخته شده اند. این واحدها در بسیاری از کشورهای درحال توسعه ضمن دستیابی به اهداف بنیادین همچون ایجاد اشتغال، ریشه کن نمودن فقر، بهبود توزیع درآمد و برآورد نیازهای اساسی کشورهای درحال توسعه نقش مؤثری دارند.

از سوی دیگر بنگاه های کوچک در به کارگیری کسب وکار الکترونیکی با سازمان های بزرگ، تفاوت بسیار زیادی دارند و در حقیقت مدل کوچک شده ساده از مؤسسههای بزرگ نیستند و علیرغم اینکه کسب وکار الکترونیک میتواند منافع بسیاری ماننددسترسی به بازارهای بیشتر، کاهش هزینههای مبادله، افزایش سرعت و دقت در مبادلات، حضور در بازارهای متنوع را برای بنگاه های اقتصادی، ازجمله بنگاههای کوچک و متوسط به ارمغان آورد اما بنگاههای کوچک و متوسط نسبت به بنگاههای بزرگ، در به کارگیری تجارت الکترونیکی با ریسک بیشتری مواجه هستند؛ زیرا منابع کافی برای سرمایهگذاری در این زمینه و آموزش مناسب را در اختیار ندارند.